eğitimpedia

Yetişkinler olarak bunu her zaman fark etmeyebiliriz ama aslında çocuklar da tıpkı bizler gibi sürekli düşünüyor. Belirli alanlar ve durumlar için refakatçilere elbette ihtiyaç duyuyorlar fakat attıkları her adımda, aldıkları her mesafede, merakları ve ilgileri doğrultusunda düşünerek hareket ettiklerini söyleyebiliriz. Maruz kaldıkları yaşam deneyimleri (Tecrübe etme şansı/ fırsatı) sayesinde de bu düşünceleri ayakta kalma becerileri ile bütünleştirebiliyorlar. Gittikleri yön ve nihai amaçları bizim düşündüklerimizle, hayal ettiklerimizle paralel olmayabilir ancak bu gerçeği göz ardı ederek, onların “rezilyans” sahibi bireyler olmalarını beklemenin pek de gerçekçi olduğunu söyleyemeyiz. Rezilyans sözcüğünün anlamındaki zenginliği Türkçe’de tek bir kavramla açıklamak oldukça zor olsa da ona karşılık gelen anlamlarını; dayanıklılık, hayatta kalabilme ve devam edebilme potansiyeli, yeniliklere adapte olabilme ve esneklik gösterebilme ve toparlanabilme gücü gibi düşünebiliriz.

Charlie Brown ve köpeği Snoopy’nin maceralarını anlatan çizgi film serisini biliyorsanız, Charlie Brown’ın dünyasındaki boğuk trompet sesli yetişkinleri de bilirsiniz, özellikle de öğretmeni Bayan Othmar‘ı. İlkokulda beş yıl öğretmenlik yaptıktan sonra öğrencilerimi uyutacak kadar sıkıcı olmadığımdan eminim artık, ama yine de öğretmenin konuşması ile öğrencinin çalışma yapması arasındaki doğru dengeyi yakalayıp yakalayamadığımı hala merak ediyorum.

Daha önce lisede İngilizce öğretmeniydim, şimdiyse ortaokulda yeni ders vermeye başlayacak öğretmenlerin hazırlık sürecinde görev alıyorum. Bir süre altıncı sınıfların fen ve matematik derslerine girdim. Fen derslerini ve bu derslere hazırlık aşamasını severdim, öğrencilerin derslerde sorgulama yapmasını sağlamak, bütün o deneyler ve hipotezler çok hoştu. Ama matematik derslerine hazırlanmak pek öyle değildi. O derslerde ne yapacağımı bilemezdim, dürüst olmam gerekirse matematikten çok fen dersi yapardım.

Animasyon sanatçılarının, izleyicilerin bildiği ve sevdiği dinamik ve etkileyici karakterleri yaratabilmek için kendi yüz ifadelerinden ve aynalardan faydalandığını biliyor muydunuz? Kendilerini model olarak kullanan sanatçılar, her mimiğin ve bakışın doğru nüanslarını yakalayabilmek ve çizebilmek için kendi yüzlerinin aynadaki yansımalarını kullanıyorlar.

Dokuz yaşındaki Abiha Nasır, küçük sınıfa giriyor, yerine oturuyor, başörtüsünü düzelttikten sonra eline bagetlerini alıyor. Yüzüne utangaç bir gülümseme yayılırken çalmaya başlıyor.

Amerika’da anne olduğumda, hiç beklemediğim bir ebeveynlik deneyimiyle karşılaştım. Çocuklarla dolup taşmasını beklediğim oyun alanları genellikle bomboştu. Küçük çocukların çoğu ya evde ekran başına çakılmışlardı ya da anaokullarında ders çalışıyorlardı. Kışın bebeğimle dışarıda yürüyüşe çıktığımda insanlar bize acıyan gözlerle bakıyor, bizi arabayla eve bırakmayı teklif ediyordu. Bu sırada, memleketim İsveç’te çocuklar, hava nasıl olursa olsun, hem okuldayken hem de evdeyken mutlaka dışarı çıkıyordu. Eğitici oyun kartlarını, duvarlardaki yazıları ve henüz anaokulundayken akademik açıdan hazır olmak gibi şeyleri unutun; İskandinav anne babalar küçük çocuklarının ağaçlara tırmanmasını ya da topraktan solucan çıkarmasını akademik konuları öğrenmesinden daha çok önemserler. Ama iki kültür arasındaki şaşırtıcı farklılıklar bununla sınırlı değil.

Sonuçları geçtiğimiz günlerde açıklanan yeni bir araştırmaya göre tüm dünyadaki obez çocukların ve ergenlerin sayısı son 40 yılda on kat artarken, bu artış en hızlı ve en yoğun olarak düşük ve orta gelirli ülkelerde, özellikle de Asya’da yaşanıyor.

Harika çocuklar yetiştirmenin belli kuralları, kitabı yoktur. Öte yandan bazı aileler, psikoloji makaleleri okumadan ya da ebeveynlik panellerine katılmadan da böyle çocuklar yetiştirmeyi başarıyor ve bunun bazı temel sebepleri bulunuyor:

İnsanlar bugünlerde insanlık için endişe içinde. Sebebi, dünyanın her yerini saran terör saldırıları olabilir. Amerika’daki başkanlık seçimleri sırasında yapılan kampanyaların tarzı olabilir. Sebep, pek çoğumuzun, insanların sürekli kaldıkları korkunç şeyler karşısında empati hissetmekten yorgun düşmemiz olabilir. Belki de şimdiki üniversite öğrencilerinin geçmiş kuşaklara göre daha narsistik olduğunu ve daha az empati kurduğunu gösteren veriler yüzünden endişeleniyoruzdur.

Bir ergen için hayattaki en önemli şeylerden birisi, uzun telefon konuşmalarında en özel sırlarını paylaştığı yakın arkadaşları olmasıdır. Peki, bu arkadaşlıklarımızın faydasını yetişkinliğimizde de görür müyüz? Yapılan yeni bir çalışma bu konuyu araştırdı.