Grup tartışmaları, sınıf içi ders anlatımının değiştirilmiş halini içeren bir öğretim yöntemidir. Bu yöntemde, bilgi alışverişi süreci sırasında odak öğretmen ve öğrenciler arasında paylaşılır. Genellikle, öğretmen sınıfın önünde durur ve öğrencilerin öğrenmesi için bilgi sunar, öğrenciler de soruları yanıtlayarak ve örnekler vererek katılırlar.
Grup Tartışmalarının Avantajları
Birçok öğretmen, bu yöntemi desteklemektedir, çünkü grup tartışmaları genellikle öğretmen ve öğrenciler arasında daha fazla etkileşim sağlar. Geleneksel ders anlatımına göre daha esnek bir yaklaşım sunar. Bu yöntem, öğretmenler dersi anlatma formatından vazgeçip bunun yerine tartışmayı yönlendirerek konunun gidişatını kontrol ederler. Bu yöntemin diğer avantajları şunlardır:
- İşitsel öğrenenler, bu yöntemi kendi öğrenme tarzlarına uygun bulurlar.
- Öğretmen, sorulan sorular aracılığıyla öğrencilerin neyi akıllarında tuttuklarını kontrol edebilir.
- Grup tartışmaları birçok öğretmen için rahat bir yöntemdir, çünkü dersin değiştirilmiş bir şeklidir.
- Öğrencilerin derse odaklanma eğilimi vardır, çünkü soruları yanıtlamaları istenebilir.
- Öğrenciler, grup tartışmaları sırasında soru sormak konusunda daha rahat hissedebilirler.
Grup Tartışmalarının Dezavantajları
Grup tartışmaları, öğrenciler için temel kuralların belirlenmesini ve uygulanmasını gerektirdiğinden bazı öğretmenler için tedirgin edici olabilir. Bu kurallar uygulanmazsa, tartışmanın hızla konu dışına çıkma riski vardır. Bu da güçlü bir sınıf yönetimi gerektirir ki, bu bazı öğretmenler için zorlayıcı olabilir. Bu yöntemin diğer dezavantajları şunlardır:
- Not alma becerileri zayıf olan öğrenciler, grup tartışmalarında neyi hatırlamaları gerektiğini anlamakta zorlanabilirler. Bu, diğer öğrencilerin de ders hakkında konuştuğu bir durumda daha da belirgin hale gelebilir.
- Bazı öğrenciler, grup tartışması sırasında kendilerini rahat hissetmeyebilir.
Grup Tartışmaları için Stratejiler
Aşağıdaki stratejiler, sınıf tartışmalarının olası dezavantajlarını azaltmaya yardımcı olabilir.
Düşün-Eşleş-Paylaş: Bu teknik, ilkokul seviyesinde konuşma ve dinleme becerilerini teşvik etmek için yaygın olarak kullanılır.İlk olarak, öğrencilerden bir soruya verecekleri yanıt hakkında düşünmelerini istenir, ardından başka bir kişiyle eşleşmelerini sağlanır. Çiftler yanıtlarını tartışır ve ardından bu yanıtı daha büyük grupla paylaşırlar.
Felsefi Sandalyeler: Bu stratejide, öğretmen sadece iki yanıtı olan bir ifade okur: katılmak veya katılmamak. Öğrenciler kendilerine en yakın olan tarafı seçerler ve ardından neden bu seçimi yaptıklarını savunurlar.
NOT: Bu aynı zamanda öğrencilerin belirli bir konu hakkında ne bilip bilmediklerini görmek için sınıfa yeni kavramları tanıtmanın mükemmel bir yoludur.
Akvaryum Tekniği: Sınıf içi tartışma stratejilerinin belki de en bilineni olan akvaryum, sınıfın ortasında karşılıklı oturan 2-4 öğrenciden oluşur. Diğer tüm öğrenciler bu merkezdeki grup etrafında bir daire şeklinde otururlar. Merkezde oturan öğrenciler soruyu veya önceden belirlenmiş konuyu tartışır. Dış çemberdeki öğrenciler tartışma ya da kullanılan teknikler üzerine notlar alır. Bu alıştırma, öğrencilerin takip soruları, başka bir kişinin görüşünü detaylandırmak veya başka kelimelerle ifade etmek gibi tartışma becerilerini geliştirmelerine yardımcı olmak için etkili bir yöntemdir.
Eşmerkezli Çemberler Stratejisi: Öğrencileri dış daire ve iç daire olmak üzere iki daire şeklinde ayrılır, böylece içteki her öğrenci dıştaki bir öğrenciyle eşleşir. Birbirlerine bakarlarken öğretmen tüm gruba bir soru yöneltir. Her çift, bu soruya nasıl cevap vereceklerini tartışır. Bu kısa tartışmadan sonra, dış çemberdeki öğrenciler bir sıra sağa kayar. Bu, her öğrencinin yeni bir çiftin parçası olacağı anlamına gelir. Öğretmen, bu tartışmanın sonuçlarını paylaşmalarını veya yeni bir soru sormalarını isteyebilir. Bu süreç bir ders süresi boyunca birkaç kez tekrarlanabilir.
Kartopu Tekniği: Öğrenciler bu tekniğe ikişerli gruplar halinde başlar ve bir tartışma sorusuna tek bir ortakla yanıt verir. Öğretmenin bir işaretiyle ilk çift başka bir çiftle birleşerek dört kişilik bir grup oluşturur. Bu dörtlü gruplar en iyi fikirlerini paylaşır. Daha sonra, dört kişilik gruplar, en iyi fikirleri tartışmak için sekiz kişilik gruplar oluşturmak üzere hareket ederler. Bu gruplandırma, tüm sınıf tek bir büyük tartışmada birleşene kadar devam eder.
İstasyon Tekniği: Sınıfın içinde, masalarda farklı istasyonlar kurulur. Öğrenciler küçük gruplar halinde istasyondan istasyona geçerler. Bir görevi yerine getirirler veya bir soruya yanıt verirler. Her istasyonda küçük tartışmalar yapılır.
Atlıkarınca Yürüyüşü: Sınıfın etrafına, duvarlara veya masalara afişler asılır. Öğrenciler küçük gruplara ayrılır, her grup bir afişe odaklanır. Grup, belirli bir süre boyunca afiş üzerine sorular veya fikirler yazarak beyin fırtınası yapar. Bir işaretle gruplar daire şeklinde bir sonraki afişe geçerler. İlk grubun yazdıklarını okurlar ve ardından beyin fırtınası ve yansıtma yoluyla kendi düşüncelerini eklerler. Ardından başka bir işaretle tüm gruplar tekrar bir sonraki afişe geçer. Bu işlem tüm afişler okunana ve yanıtlanana kadar devam eder.
NOT: İlk turdan sonra süre kısaltılmalıdır. Her istasyon, öğrencilerin yeni bilgileri işlemelerine ve diğerlerinin düşünce ve fikirlerini okumasına yardımcı olur.
Sonuç
Grup tartışmaları, diğer yöntemlerle birlikte kullanıldığında mükemmel bir öğretim yöntemidir. Öğrencilere ulaşmanın farklı yollarını denemek, öğretimin etkisini artırabilir. Bu nedenle, öğretmenler, tartışmaları başlatmadan önce öğrencilere not tutma becerisi kazandırmalıdır. Öğretmenlerin tartışmaları yönetme ve kolaylaştırma konusunda iyi olmaları önemlidir. Soru sorma teknikleri, bu konuda etkili bir araç olabilir.
Kaynak: https://www.thoughtco.com/whole-group-discussion-pros-and-cons-8036
