Sosyal ve Duygusal Öğrenme

Geçenlerde iki yakın arkadaşım ziyaretime geldi. İkisi de 40 yılı aşkın bir süredir eğitim alanında ergenlerle çalışıyorlar. Genel olarak şimdiki öğrencilerin durumundan bahsediyorduk ve çocukların karakterlerinde neyin değiştiğini sorduğumda, ikisi birden “azim” dedi – daha doğrusu, azmin eksikliğine dikkat çektiler. Öğretmenler arasında çocukların “dayanıksız” büyüdüğüne dair giderek büyüyen endişeler mevcut gibi görünüyor. 

Yaşları 9 ila 16 arasında değişen 1,000 çocuk arasında yapılan bir çalışma, 10 çocuktan dördünün nasıl göründükleriyle ilgili negatif yorumlara sahip olduklarını gösterdi. Çocukların dörtte biri, dış görünüşlerinin hayattaki en temel endişelerinden biri olduğunu dile getirdi.

Sınıf, çocukların benlik duygusu geliştirebildiği, iletişim kurabildiği ve başkalarıyla bir arada büyüyebildiği birkaç yerden biridir. Bunun kolay bir iş olmadığını her eğitimci onaylayacaktır. Bireysel öğrenmelerle grup dinamiklerini dengelemeye çalışan bir öğretmen için çatışma ve büyüme sancıları yaşayan çocuklar zorlayıcı olabilir. Eğitim alanındaki işimde her hafta çok sayıda öğrenci ve öğretmenle bir araya gelip sanat yoluyla öğrenme üzerine çalışıyorum. Bu sayede öğretmenler ve öğrenciler arasındaki pek çok sınıf dinamiğini inceleme şansım oluyor.

Ebeveynler ve çocuklarının teknolojiye duyduğu ilgi arasında oldukça karmaşık bir ilişki bulunuyor. Aileler çocuklarının ekranlara yapışıp kalmasından nefret etseler bile yine de ekranların onlara getirdiği “kurtarılmış” anlara şükran duyuyorlar.

Eğer genç insanlarla çalışıyorsanız elbette onların mutlu olmalarını istersiniz. İyi olmalarını ve hayatta başarılı olmalarını istersiniz. Peki ya başkalarına daha fazla değer veren insanlar olmalarını?