Eğitim

Bir kere matematik eğitimine dair alışkanlıklarımızı bir kenara bırakalım. Klasik matematik eğitimi, sayı saymayla başlar ve toplama, çıkarma daha sonra çarpma ve bölme ile devam eder. Sayılar, iki basamaklı, üç basamaklı şekilde artar, sonra kesirli sayılar öğretilmeye başlanır. Sonra, öğrenciler “x, y ve z” bilinmeyenleri ile tanıştırılır. Ve sonuç olarak öğrencilerden çok azı, lise seviyesi matematiğinin zirvesi olarak kabul edilen geometri, trigonometri ve işlev konularında başarılı olur.

Amerika, Oklahama’daki Emerson Lisesi’nin görülmesi sırasında yaklaşık 100 yıl önce kara tahtalara yazılmış olan ders notları bulundu. Çarpma tabloları, din tarihi, müzik, okuma yazma ve temizlikle ilgili notlarının yer aldığı 1917 yılından beri hiç dokunulmamış bir şekilde duran tahtaları, genel çalışan ustalar buldu.

“Neden öğretmen olmak istedim?” Hepimiz tükenmişlik hissiyle yüzleşiriz, bazen günlük olarak, ya da bazen benim durumumda olduğu gibi dördüncü dönemden sonra. Çoğu zaman kendimizi toparlayıp üzerimizdeki tozu kiri silkeleyip, öğrencileri eğitmede başarılı olmak için yeni stratejiler denemek üzere kendimizi sıfırlarız. İtiraf etmeliyim ki , her seferinde içimde tekrar deneme isteğinin uyanması gittikçe daha da zorlaşıyor. Öğrencilerin birkaç yıl öncesinden daha zor olduklarını düşünmeden duramıyorum. Ayrıca üzerimizdeki sorumluluklar gittikçe daha da bunaltıcı olmaya başladı. Ve tabii ki öğretmen maaşları yetersiz. Hal böyleyken şunu sormadan duramıyoruz: “Buna değer mi?”

Eğitim öğretim hayatına başlayacak çocukları olan bir anne ve babanın tek amacı, çocukları için “doğru” okulu ya da “iyi” öğretmeni bulabilmektir.

Dinleyici olarak katıldığım kimi seminerlerde konuşmacının aynı ses tonuyla, yazıya boğulmuş görselleriyle akıp giden sunumlarında uçuşa geçerim, hayaller kurmaya başlar, başka şeylerle ilgilenip koparım konudan. Hele de sunum İngilizce olduğunda kopuş sıklığım daha da fazla olur. Konuşmada geçen bir sözcük dikkatimi çeker, o sözcüğün anlamını düşünürken konuşmacının nereden nereye geldiğini kaçırırım. Biz yetişkinler bile izlediğimiz derslerde zorlanıyor ve kopuşlar yaşıyorken öğrencilerin sınıfta bir ders sürecini kopmadan takip etmelerini bekleyemeyiz.

1950’lerde psikolog Jakob Kounin ve Paul Gump disiplinin merak uyandıran bir etkisini keşfettiler: Eğer bir öğrenci yıkıcı bir davranışta bulunduğunda öğretmen buna katı bir disiplinle karşılık verirse öğrenci davranışına son verebilir fakat diğer öğrenciler aynı yanlış tutumu sergilemeye başlayacaktır. Kounin ve Gump bunu “dalgalanma etkisi” (ripple effect) olarak adlandırdılar ve bu, bir sınıfı kontrol etme çabalarının istenilenin aksi sonuçlara sebep olabileceğini gösterdi.

Eğitim adına cesur ve iddialı sözler söyleyen bir arkadaşımla sohbet ediyorduk. Bana, haftalık çalışma tempom içinde bireysel çalışma ve grupla çalışma sürelerimin nasıl olduğunu sordu, ikisi arasında bir denge var mıydı? Kesinlikle eşit değildi, haftalık rutin toplantılarım dışında hep bireysel çalıştığımı ilettim. “Ne ilginç değil mi?” diyerek ekledi, “Neredeyse hepimiz çalışma hayatında yalnız başımıza düşünüyor, tasarlıyor, üretiyorken eğitim hayatımızda hiç yalnız başımıza iş yapma fırsatı yakalayamıyoruz. Gerçekten de iş hayatına atılana kadar geçen öğrencilik sürecimiz bir sınıfla ortak hareket ederek, bize sunulanı alarak ve bizden istenilen kadarını vererek geçiyorken, iş hayatımızın tüm tasarımını neredeyse yalnız yapıyoruz. İşlerimizi önem sırasına biz koyuyoruz. Ne zaman mola vereceğimize, ne zaman hangi işe başlayacağımıza biz karar veriyoruz. Gerçek yaşamın simülasyonu olması gereken okul ise gerçek yaşamın bu anlamda yanından bile geçmiyor.

İskoçya’daki bir okulda dağıtılan bir formda öğrencilere, okuldaki öğretmenlerinin neyi daha iyi yapabileceğini düşündükleri soruldu. 11 yaşındaki bir öğrencinin verdiği şaşırtıcı ve eğlenceli cevap sosyal medyada büyük ilgi gördü.

Çocukların eğitimine, açık hava derslerini ve bahçede serbest oyunu katmanın neredeyse bir zorunluluk olduğunu gösteren yeni bir araştırma daha yayınlandı.

Okula akranlarından daha erken yaşta başlayan çocuklar eğitim hayatlarında zorluk çekiyorlar. Anaokulundaki sınıf arkadaşlarından bir yaş küçük olan çocuklar, haliyle onlara oranla daha az olgun ve daha enerjik oluyorlar ve dikkatlerini uzun süre korumakta daha fazla güçlük çekiyorlar.