Ebeveyn

Ergenlik çağındaki kızım bir akşam arkadaşlarıyla film izlemeye gitmişti. Taksiyle eve dönüşünü ayarlamak için onu aradığımda telefonuna cevap vermedi. Nihayet iki saat sonra telefonunu açtığında yolda olduğunu söyledi. Bu açıklama beni pek rahatlatmadı.

Bir bireyi dünyaya getirip, ona doğruyu-yanlışı öğretmek ve onun mutlu bir hayat geçirmesi için gereken becerilere sahip olmasını sağlamak gibi açılardan yaklaşırsak, ebeveynliğin oldukça zor bir iş olduğunu kabul etmeliyiz. Hatta bu zorlu görevin çocukları için kritik öneme sahip olduğunun farkında olan ebeveynlerden bazılarının, en temel anne-babalık becerilerini sorgulamakla ilgili neredeyse “takıntılı” oldukları bile söylenebilir.

Yeni bir araştırma, aşırı kontrolcü ebeveynlere sahip çocukların, kötü davranışlarındaki artış sebebiyle okul hayatlarında zorlanma ihtimallerinin daha yüksek olduğunu buldu.

Yaz mevsimine bayılırım. Ama yaz aylarıyla ilgili genelde büyük umutlar ve beklentiler içine girmeye eğilimliyimdir. Çoğu anne-baba gibi yaz tatilini çocuklarımız için “sihirli” ve unutulmaz bir hale getirme baskısı yaşarım.

Tanıdığım her ebeveynin şikayetçi olduğu bir durum var: Çocuklarına “ekran polisliği” yapmak. Ne kadar izin vermeliyiz çocuklarımıza? Ekran başında ne zaman vakit geçirebilirler? Ve vakitleri dolduğunda, ekranı kapatmalarını nasıl sağlarız?

Evlerimizin içinde, çocuklarımıza ilişkin sessiz bir trajedi giderek büyüyor.

Amerika’daki öğrencilerin yaklaşık yüzde 32’si okulda zorbalığa uğradığını söylüyor. Zorbalık yaşayan öğrenciler, kaygı ve depresyonun yanı sıra çeşitli fiziksel ve zihinsel sağlık problemleri de yaşıyorlar. Ayrıca akademik olarak da ciddi zarar görüyorlar. Araştırmalar, öğrenciler tarafından zorbalığın daha şiddetli olduğu bildirilen okulların sınav başarılarının, daha iyi durumdaki okullardan çok daha düşük olduğunu gösteriyor.

  Ebeveyn olmaya çalışmakla ilgili beni gerçekten ve her gün zorlayan bir meziyet varsa, o da sabırdır. Bebeklik günlerinde bu, bebeğimi emzirmeyi ve onu sakinleştirmeyi öğrenmek demekti. Yürümeye…

Bu açık mektup, son birkaç gündür kızıma bakarak kaşlarını çatan, onu yargılayan, duyamadığımı zannederek arkamdan fısıldaşan insanlar için yazıldı. Keşke gelip benimle konuşsanız ve kızımın neden “fazlasıyla büyük” olmasına rağmen bir pusete bindiğini bana sorsanız.

İnsanlar bugünlerde insanlık için endişe içinde. Sebebi, dünyanın her yerini saran terör saldırıları olabilir. Amerika’daki başkanlık seçimleri sırasında yapılan kampanyaların tarzı olabilir. Sebep, pek çoğumuzun, insanların sürekli kaldıkları korkunç şeyler karşısında empati hissetmekten yorgun düşmemiz olabilir. Belki de şimdiki üniversite öğrencilerinin geçmiş kuşaklara göre daha narsistik olduğunu ve daha az empati kurduğunu gösteren veriler yüzünden endişeleniyoruzdur.