Thomas Mitchell aslında bir okul servisi tamircisi ancak zaman zaman şoförlük de yapıyor.
Bir gün servis güzergahındaki 10 yaşındaki Lydia’yı ve evlerinin önündeki rampadan kızının tekerlekli sandalyesini indirip çıkarmakta zorlanan annesini fark ediyor.
“Kullandıkları rampa, geçici bir alüminyum rampa gibiydi, katlanır bir rampa gibi” diye anlatıyor Mitchell. “Üst basamağa kadar çıkmıyordu.”
Mitchell’in aklına bir fikir geldi. İnsanlara bu tür projeler için yardım eden bazı organizasyonlar gördüğünü hatırladı ve bunlardan bazılarını arama ve durumu anlatma işini üstlendi.
Ne yazık ki bütçeleri dar olduğu için yeni bir rampa yapmaları mümkün değildi… Dışarıdan desteğe ihtiyaçları vardı. Ama Mitchell kararlıydı.
“Ünlü bir ev ve yapı malzemeleri mağazasını arayıp yardım istemeye karar verdim. Mağazanın müdürü gözünü bile kırpmadan evet dedi ve benden hemen bir liste hazırlamamı istedi.”
Malzemeleri tedarik ettikten sonra Mitchell, yardım etmek için can atan arkadaşlarını aradı.
Ardından Lydia’nın annesi Verna DeSpain’i arayarak planlarını ona anlattı.
“Birinin arayıp da böyle bir şey yapmaya gönüllü olacağı hiç aklıma gelmezdi” diyor Lydia’nın annesi. “Telefonu kapattıktan sonra o kadar mutluydum ki mutluluk gözyaşları dökmeye başladım.”
Mitchell ve arkadaşları rampayı bir günde inşa ettiler. DeSpain and kızı Lydia bütün ekibe şükranlarını iletti.
Lydia dilsiz olduğu için sevinci gözlerinden okunuyordu.
“Kızıma ‘Her şey senin için, buraya senin için geldiler’ dedim. O kadar heyecanlandı ki!” diye anlatıyor annesi.
Bu olay aslında hepimizi heyecanlandırdı. Bu dünyada bir yerlerde ilgi ve sevgi dolu insanların olduğunu hatırlamak insana her zaman iyi geliyor.
“Bu hikayenin insanları duygulandırmasından ve ilham vermesinden çok mutluyum. Umarım özel ihtiyaçları olan insanları daha fazla fark etmelerini sağlar” diyor Lydia’nın annesi.
Kaynak: http://www.today.com/news/school-bus-driver-builds-ramp-girl-need-t108250
