Daha önce “Helikopter Ebeveynlik Bir Jenerasyonu Nasıl Mahvediyor?” isimli yazısına yer verdiğimiz Stanford Üniversitesi eski dekanı ve New York Times’ın çok satanlar listesinde yer alan “Bir Yetişkin Yaratmak” kitabının yazarı Julie Lythcott-Haims, 18 yaşına kadar her bireyin mutlaka edinmiş olması gereken en önemli yaşam becerilerini ve ebeveynlerin, bu becerilerin gelişmesine nasıl destek yerine engel olduklarını şöyle sıralıyor.
1. 18 yaşındaki birinin yabancılarla konuşabilmesi gerekir.
Üniversite çalışanları, dekanlar, evsahipleri, mağaza görevlileri, banka memurları, insan kaynakları yöneticileri, iş arkadaşları, sağlık görevlileri, otobüs şoförleri, tamirciler; yani gerçek dünyadaki insanlarla rahatça konuşabilmeliler.
Nasıl engel oluyoruz: Çocuklara çoğu iyi, pek azı kötü olan yabancıları birbirinden ayırma becerisi öğretmek yerine, yabancılarla konuşmamalarını öğütlüyoruz. Böylece çocuklar birisinden yardım etmesini ya da yol göstermesini isteyecekleri zaman yabancılara nasıl yaklaşacaklarını -saygılı bir şekilde ve göz teması kurarak- bilemiyorlar.
3. 18 yaşındaki biri kendi ödevlerini, iş yükünü ve son teslim tarihlerini kendisi yönetebilmelidir.
Nasıl engel oluyoruz: Çocuklarımıza ev ödevlerinin teslim tarihinin geldiğini hatırlatmakla kalmıyor bazen onlara yardım ediyor, hatta ödevlerini onların yerine yapıyoruz. Böylece çocuklarımız onlara sürekli hatırlatan birileri olmadığı sürece, yerine getirmeleri gereken görevleri öncelik sırasına sokamıyor, iş yüklerini idare edemiyor ya da son teslim tarihlerini kaçırıyorlar.
4. 18 yaşındaki biri evin çekip çevrilmesine katkıda bulunabilmelidir.
Nasıl engel oluyoruz: Çocuklarımız okul ve okul dışı faaliyetlerinden kendilerine çok az zaman ayırabildikleri için onlardan ev işlerine yardımcı olmalarını fazla istemiyoruz. Böylece çocuklar kendi başlarının çaresine bakamıyor, başkalarının ihtiyaçlarına saygı duymuyor ya da herkesin iyiliği için üstlerine düşeni yapmıyorlar.
5. 18 yaşındaki biri başkalarıyla ilişkilerinde yaşadığı sorunları çözebilmelidir.
Nasıl engel oluyoruz: Çocuklarımızın yaşadıkları yanlış anlaşılmaları düzeltmek ve yaşadıkları kırgınlıkları yatıştırmak için hayatlarına müdahale ediyoruz. Böylece çocuklarımız, bizim müdahalemiz olmadan anlaşmazlıklarla nasıl başa çıkacaklarını ve çözüme kavuşturacaklarını bilmiyorlar.
6. 18 yaşındaki biri hayatın iniş çıkışlarıyla başa çıkabilmelidir.
Dersler ve iş yükü, üniversite düzeyinde çalışma, rekabet, sert öğretmenler, patronlar ve diğerleri.
Nasıl engel oluyoruz: İşler zorlaştığında hemen devreye giriyoruz; işi bitiriyor, teslim tarihini uzatıyor, yetişkinlerle konuşuyoruz. Böylece çocuklarımız hayatta her şeyin onların istediği gibi yürümeyeceğini ama yine de yoluna gireceğini bilmiyorlar.
7. 18 yaşındaki biri para kazanmayı ve onu idare etmeyi bilmelidir.
Nasıl engel oluyoruz: Yarı zamanlı işlerde çalışmıyorlar, istedikleri ya da ihtiyaç duydukları zaman bizden para alıyorlar. Böylece çocuklarda başladıkları bir işi bitirme, onları sevmek zorunda olmayan bir patrona hesap verme ya da satın alınan şeylerin fiyatını değerlendirip paralarını idare etme bilinci gelişmiyor.
8. 18 yaşındaki biri riske girebilmelidir.
Nasıl engel oluyoruz: Onların önüne uzayıp giden bir yol seriyor, yoldaki bütün çukurları ve tümsekleri onlar için temizliyoruz. Böylece çocuklarımız başarının ancak deneyip başarısızlığa uğramak ve sonra tekrar denemekle, yani sebatla ve işler ters gittiğinde mücadele etmekle elde edilen dirençle mümkün olabildiğini anlayamıyorlar.
Unutmayın: Çocuklarımızın tüm bunları bir ebeveyniyle telefonda konuşmadan halledebilmesi gerekiyor. Eğer arıyorlarsa, bu yaşam becerisine sahip değiller demektir.
Bu yazı FİDE OKULLARI tarafından desteklenmektedir.
Kaynak: http://qz.com/644491/a-stanford-dean-on-adult-skills-every-18-year-old-should-have/
