Sorumluluk

Eğitim adına cesur ve iddialı sözler söyleyen bir arkadaşımla sohbet ediyorduk. Bana, haftalık çalışma tempom içinde bireysel çalışma ve grupla çalışma sürelerimin nasıl olduğunu sordu, ikisi arasında bir denge var mıydı? Kesinlikle eşit değildi, haftalık rutin toplantılarım dışında hep bireysel çalıştığımı ilettim. “Ne ilginç değil mi?” diyerek ekledi, “Neredeyse hepimiz çalışma hayatında yalnız başımıza düşünüyor, tasarlıyor, üretiyorken eğitim hayatımızda hiç yalnız başımıza iş yapma fırsatı yakalayamıyoruz. Gerçekten de iş hayatına atılana kadar geçen öğrencilik sürecimiz bir sınıfla ortak hareket ederek, bize sunulanı alarak ve bizden istenilen kadarını vererek geçiyorken, iş hayatımızın tüm tasarımını neredeyse yalnız yapıyoruz. İşlerimizi önem sırasına biz koyuyoruz. Ne zaman mola vereceğimize, ne zaman hangi işe başlayacağımıza biz karar veriyoruz. Gerçek yaşamın simülasyonu olması gereken okul ise gerçek yaşamın bu anlamda yanından bile geçmiyor.

Geçenlerde iki yakın arkadaşım ziyaretime geldi. İkisi de 40 yılı aşkın bir süredir eğitim alanında ergenlerle çalışıyorlar. Genel olarak şimdiki öğrencilerin durumundan bahsediyorduk ve çocukların karakterlerinde neyin değiştiğini sorduğumda, ikisi birden “azim” dedi – daha doğrusu, azmin eksikliğine dikkat çektiler. Öğretmenler arasında çocukların “dayanıksız” büyüdüğüne dair giderek büyüyen endişeler mevcut gibi görünüyor. 

Psikoloji ve sinirbilim profesörü Harris Coopers’ın ev ödevleri üzerine yirmi beş yıl boyunca yaptığı çalışma ve analizlerin ortaya çıkardığı sonuç çok net: Ödev, ilkokul öğrencilerini mahvediyor.

Ana ekseninde çocuklar,gençler ve eğitimin olmadığı bir seçim dönemi daha pek çok tartışmayla birlikte geride kaldı.Önümüzde yeni seçimler olacak, eğitimciler olarak görevlerimizden birinin eğitimin siyasi partilerin ana gündem maddelerinden biri olmasını sağlamak olduğuna inanıyorum.